De zwarte wolk die rouw heet
‘Leven om je leven uit te leven. Zonder echt doel, zonder enige richting. Leven omdat het eenmaal zo is. Leven totdat je hart stopt met slaan, en dan… Niemand weet het, niemand kan het mij vertellen. Sommige mensen doen alsof zij het zeker weten, maar niemand weet iets zeker. Wat als er niets is en je hier op aarde bent om maar gewoon hier te zijn. Geen bijzonder doel, gewoon consumeren. Zinloos werken om vervolgens zinloze spullen te kopen die je niet nodig hebt. Ik wil niet meer mee werken aan deze onzinnigheid. Ik zou het liefst hier gewoon weggaan, verdwijnen. Maar ik weet in mijn achterhoofd dat ik deze donkere wolk constant met mij mee zal dragen. Waar ik ook ga, waar ik ook ben. ‘
Deze tekst heb ik een paar maanden na het overlijden van mijn vader geschreven. Ik was toen 19 jaar oud. De donkere wolk waar ik over schreef zweefde overal met mij mee naartoe. Overal waar ik kwam hing deze donkere wolk boven mijn hoofd. Klaar om te ontploffen, klaar om uit elkaar te spatten, klaar om mij te voorzien van een storm aan negatieve gedachten, rouw en zware gevoelens. Ik was bang om naar de zwarte wolk te kijken of er aandacht aan te besteden. Bang dat de storm te heftig zou worden. Bang dat ik zou verdwijnen in de donkere mist en chaos van deze zwarte wolk. Bang voor deze kant van mezelf die ik niet kende.
Rouwen is ontzettend zwaar en dit doe je dan ook met alle cellen in je lichaam. Rouw is liefde die zijn oorspronkelijke adres is kwijtgeraakt. Ik durf daaraan toe te voegen dat je zelf ook je eigen adres tijdelijk kwijtraakt. Een stuk identiteit weg, een stuk basis weg, een stuk veiligheid weg. Ik wist langere tijd niet wat ik met mezelf aan moest en voelde me langere tijd onbegrepen door mijn omgeving.
Het waardevolste wat ik heb geleerd in mij rouwproces(sen) is aandacht leren en durven geven aan deze zwarte wolk die rouw heet. Probeer er niet voor weg te lopen of het weg te duwen, maar neem hem even op je schoot. Deze pijn, verdriet en rouw wil gezien worden. Aandacht krijgen die het verdiend. Schrijf je gevoelens en gedachten eens op, deel ze met de mensen om je heen en zoek hulp als je merkt dat je erg vastloopt. Er zijn genoeg mensen om je heen die samen met jou stukjes van je zwarte wolk willen vasthouden een aandacht willen geven. Je hoeft het niet helemaal alleen te doen en neem vooral je tijd. Door bewust aandacht te geven aan mijn verdriet en rouw kan ik zeggen dat deze wolk niet meer zwart is. Hij is inmiddels lichtgrijs geworden en de zon schijnt gelukkig weer.
Remco Groenewegen
